Europa i Kanada muszą zapomnieć o Trumpie i stworzyć koalicję chętnych do obrony Ukrainy

Wysocy rangą politycy, dowódcy wojskowi i eksperci wystosowali list otwarty wzywający Europę i Kanadę do połączenia sił w obronie Ukrainy przed rosyjską agresją.

Posłuchaj słowa wstępnego trzeciego wydania magazynu online!
Słuchaj


Zamiast martwić się Donaldem Trumpem, Europejczycy i Kanadyjczycy powinni pójść w ślady Donalda Tuska. Kiedy robi się trudno, twardzi zaczynają działać. Podczas gdy wielu z niepokojem czeka na to, co zrobi Trump, premier Polski poszedł za radą ekspertów i wezwał do stworzenia koalicji państw, by zapewnić Ukrainie bezpieczeństwo i powstrzymać dalszą rosyjską agresję.

Nietrudno wyobrazić sobie taką koalicję, której pionierami byłyby państwa dostrzegаjące najwyraźniej rosyjskie zagrożenie i potrzebę zabezpieczenia Ukrainy w celu stworzenia stabilnego euroatlantyckiego ładu bezpieczeństwa. Do Polski mogłyby dołączyć państwa bałtyckie, kraje nordyckie, Wielka Brytania, Francja, Kanada i Holandia. Dowodzone przez Wielką Brytanię Połączone Siły Ekspedycyjne mogłyby zostać rozszerzone w celu utworzenia awangardy, ale ostatecznie format ma mniejsze znaczenie niż podejmowane działania. Zmieniając politykę i fakty w terenie, koalicja zachęciłaby innych do przyłączenia się do projektu, którego celem jest pokazanie siły i determinacji Europejczyków i Kanadyjczyków do obrony nas samych i naszych interesów. Niezależnie od tego, co robią Stany Zjednoczone.

Poniżej proponujemy pięć rzeczy, które europejsko-kanadyjska koalicja chętnych powinna i może zrobić:

1. Uzbroić Ukrainę do zwycięstwa. Koalicja może zapewnić Ukrainie to, czego potrzebuje do zwycięstwa: z własnych zapasów, dokonując zamówień na otwartym rynku, a także, co jest najbardziej opłacalne, poprzez transfer technologii i inwestycji w ukraiński przemysł obronny. Koalicja powinna skupić się na działaniach koniecznych do zwycięstwa w wojnie, w tym precyzyjnych uderzeniach dalekiego zasięgu (bez ograniczeń co do celów), wojnie elektronicznej, dowodzeniu i kontroli, zdolnościach wywiadowczych, obserwacyjnych i rozpoznawczych, a także nowych technologiach obronnych, które równoważą tradycyjną rosyjską przewagę, oraz podstawach takich jak artyleria, amunicja 155 mm, systemy oraz amunicja przeciwlotnicza, przeciwokrętowa i przeciwpancerna.

2. Zająć WSZYSTKIE zamrożone rosyjskie aktywa w celu sfinansowania zwycięstwa Ukrainy. Konfiskata zamrożonych rosyjskich aktywów jest ekonomicznie wykonalna, legalna zgodnie z międzynarodową zasadą przeciwdziałania – i stanowiłaby finansowy środek odstraszający przed przyszłą agresją. Trzysta miliardów dolarów zamrożonych aktywów to czterokrotność amerykańskiej pomocy wojskowej dla Ukrainy od 2022 roku i około 75% dotychczasowej pomocy Zachodu. Przejęcie całej kwoty byłoby najlepszym sposobem na zapewnienie Ukrainie pieniędzy potrzebnych do obrony i poważnego obniżenia rosyjskiego morale. Kanada ma gotowe przepisy, a większość zamrożonych aktywów znajduje się w Europie. Państwa koalicji powinny bezzwłocznie przejąć te, które są w ich jurysdykcji, aby ustanowić jasny precedens, który inni sojusznicy NATO mogliby naśladować.

3. Rozszerzyć obronę powietrzną nad zachodnią Ukrainą i wykorzystać ją do osłony wojsk koalicyjnych na lądzie. Środki obrony powietrznej znajdujące się w krajach koalicji lub wysłane do państw graniczących z Ukrainą mogą zapewnić ochronę zachodniej Ukrainy i odciążyć ukraińskie środki obrony powietrznej. Rosyjskie rakiety i drony lecą w kierunku naszych granic i nie możemy ryzykować. Państwa koalicji mogłyby następnie wykorzystać tę tarczę do umieszczenia własnych żołnierzy w terenie, zgodnie z propozycją prezydenta Francji Emmanuela Macrona, aby pomóc w szkoleniu sił ukraińskich, zapewnić wsparcie logistyczne i rozminowywanie oraz przeprowadzić inne zadania, które zademonstrowałyby nasze zaangażowanie w zwycięstwo i bezpieczeństwo Ukrainy.

4. Zapewnić realne gwarancje bezpieczeństwa, w tym gwarancje wzajemnej obrony, w celu wprowadzenia Ukrainy do NATO. Podobnie jak Szwecja i Finlandia potrzebowały gwarancji ze strony silnych partnerów w oczekiwaniu na zawarcie umowy o członkostwie w NATO, tak samo potrzebuje ich Ukraina. Koalicja może już teraz zobowiązać się do wzajemnej obrony z Ukrainą w okresie przejściowym po zakończeniu działań wojennych. Może wykorzystać ten czas, aby pomóc w zwiększeniu interoperacyjności i koordynacji, przyspieszając drogę Ukrainy do Sojuszu Północnoatlantyckiego, który w ten sposób wzmocni. Jednoznaczne zaangażowanie koalicji, poparte rosnącymi zdolnościami obronnymi, powstrzymałoby przyszłe rosyjskie ataki na Ukrainę – i nas samych.

5. Pokazać, że potrafimy stanąć w swojej obronie. Koalicja może zobowiązać się do wydawania co najmniej 3% PKB rocznie na obronność oraz do wspólnego zaopatrywania się w kluczowe elementy, których brakuje Europie i Kanadzie, w tym poprzez wspólne zaciąganie pożyczek. Ale wojna i nasza wiarygodność muszą zostać wygrane także na innych frontach. Przewaga gospodarcza Europy i Kanady nad Rosją, aby miała znaczenie, musi zostać wykorzystana i strategicznie ukierunkowana. Koalicja powinna dążyć do zaostrzenia – i egzekwowania – sankcji, ale także pracować nad pokonaniem Rosji gospodarczo, podkręcając śrubę, by sparaliżować jej trzeszczącą machinę wojenną. Chinom trzeba pokazać, że ich wsparcie dla wojny Rosji jest nie do przyjęcia i że nie mogą nas przekupić.

Niezależnie od ostatecznego składu administracji prezydenta Trumpa oraz prowadzonej przez nią polityki i jej priorytetów, koalicja państw może skierować obszar euroatlantycki na bezpieczniejszą ścieżkę. Podejmując opisane tutaj kroki, Europejczycy i Kanadyjczycy pokazaliby, w jaki sposób możemy utrzymać naszą pozycję w NATO, jednocześnie zabezpieczając się przed jakimkolwiek spadkiem zaangażowania amerykańskiego potencjału w Europie.

Możemy pokazać, jak być dobrymi sojusznikami, gdy USA starają się, by trzymać Chiny w ryzach, i pokazać, że odstraszanie Chin na Tajwanie zaczyna się od odstraszania Rosji w całej Europie i pokonania jej w Ukrainie.

Czas jest najważniejszy, dlatego my, sygnatariusze tego listu, wzywamy państwa europejskie i Kanadę do wykorzystania swojej siły, szybkiego utworzenia koalicji i wspólnego podjęcia tych kroków – dla bezpieczeństwa Ukrainy i naszego własnego.






Sygnatariusze:

Toomas Hendrik Ilves, prezydent Estonii (2006–2016); profesor Uniwersytetu w Tartu
Egils Levits, prezydent Łotwy (2019–2023), Europejski Trybunał Sprawiedliwości (2004–2019)
Rt. Hon. Sir Ben Wallace, były sekretarz stanu ds. obrony Zjednoczonego Królestwa
Rt. Hon. Sir David Lidington, były brytyjski minister stanu ds. Europy i zastępca premiera; obecnie przewodniczący Royal United Services Institute (RUSI)
Kajsa Ollongren, była minister obrony Holandii
Dr Artis Pabriks, były minister spraw zagranicznych i obrony Łotwy
Hon. Chris Alexander PC, były minister ds. obywatelstwa i imigracji, sekretarz parlamentarny ds. obrony narodowej i ambasador Kanady w Afganistanie
Lt. Gen (retd.) Ben Hodges, były dowódca sił amerykańskich w Europie
Air Marshal (retd.) Greg Bagwell, Royal Air Force
Air Marshal (retd.) Edward Stringer, Royal Air Force
Maj. Gen. (retd.) Mick Ryan AM, były komendant, Australijskie Kolegium Obrony
Margaret Atwood, pisarka
Prof. Eliot Cohen, były radca Departamentu Stanu (USA, 2007–2009)
Dr Anna Wieslander, dyrektorka ds. Europy Północnej, Atlantic Council i przewodnicząca zarządu, ISDP
Garry Kasparov, założyciel Renew Democracy Initiative i były mistrz świata w szachach
Dr Thomas Enders, przewodniczący, Niemiecka Rada Stosunków Zagranicznych (DGAP), Berlin
François Heisbourg, specjalny doradca, Fundacja Badań Strategicznych (FRS), Paryż
Prof. Phillips O’Brien, Uniwersytet St Andrews
Lt Col (retd.) dr Alexander Vindman, były żołnierz armii amerykańskiej i członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego
Prof. Katarzyna Pisarska, przewodnicząca Warsaw Security Forum i Fundacji im. Kazimierza Pułaskiego
Prof. Nathalie Tocci, dyrektorka Istituto Affari Internazionali (IAI), była specjalna doradczyni wysokiego przedstawiciela UE ds. zagranicznych
Żygimantas Pavilionis MP, wicemarszałek litewskiego parlamentu i ambasador Litwy w USA (2010–2015)
Marko Mihkelson MP, przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych estońskiego parlamentu
Prof. Stephen Gethins MP, Uniwersytet St Andrews i brytyjska Izba Gmin
Mr Alex Vanopslagh MP, przewodniczący Partii Sojuszu Liberalnego, Dania
Lia Quartapelle MP, Partitio Democratico, włoska Izba Deputowanych
Hon. Senator Ratna Omidvar, senatorka z prowincji Ontario, Senat Kanady
Rihards Kols MEP, Komisja Spraw Zagranicznych, Parlament Europejski, były przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych łotewskiego parlamentu (2018–2024)
Dr Ivars Ijabs MEP, Komisja Przemysłu, Energii i Badań Naukowych oraz Delegacja ds. stosunków z USA, Parlament Europejski
Prof. Marlene Wind, profesorka polityki i prawa z Uniwersytetu Kopenhaskiego; specjalna doradczyni wysokiego przedstawiciela UE ds. zagranicznych
Roman Waschuk, były ambasador Kanady w Serbii i Ukrainie
Adam Kinzinger, były członek US House of Representatives
André Gattolin, były francuski senator
Viola von Cramon-Taubadel, były poseł do Parlamentu Europejskiego, Niemcy
Edward Lucas, CEPA Senior Fellow & Columnist, „The Times”
Roland Paris, profesor z Uniwersytetu Ottawskiego oraz były doradca premiera Kanady ds. polityki zagranicznej
John Sipher, były tajny współpracownik CIA i starszy współpracownik niebędący rezydentem, Atlantic Council
Dr Benjamin Tallis, dyrektor, Inicjatywa Strategii Demokratycznej, Berlin
Dr Nona Mikhelidze, senior fellow ds. EU, polityki i instytucji (EU i wschodnie sąsiedztwo) globalnych aktorów (Rosja), Istituto Affari Internazionali (IAI)
Paul Mason, dziennikarz i pisarz
Aaron Gasch Burnett, Fellow and Project Manager, Democratic Strategy Initiative (DSI), Berlin
Jacob Kaarsbo, niezależny doradca ds. polityki bezpieczeństwa i były oficer duńskiego wywiadu
Dr Edward Hunter Christie, starszy pracownik naukowy Fińskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych
Rosemary Thomas, były ambasador Wielkiej Brytanii na Białorusi
Nicolas Tenzer, profesor gościnny w Sciences Po Paris, autor książki „Our War: Crime and Oblivion” („Nasza wojna. Zbrodnia i zapomnienie”)
Prof. Maximilian Terhalle, profesor wizytujący, Instytut Hoovera, Uniwersytet Stanforda
Minna Ålander, pracownik naukowy, Fiński Instytut Spraw Międzynarodowych (FIIA)
Prof Carlo Masala, Uniwersytet Niemieckich Sił Zbrojnych, Monachium
Dr Gustav Gressel, starszy pracownik naukowy w Europejskiej Radzie Stosunków Zagranicznych, Berlin
Fredrik Wesslau, Distinguished Policy Fellow, Sztokholmskie Centrum Studiów Wschodnioeuropejskich
James Nixey, dyrektor Programu Rosja i Eurazja, Chatham House
Dr Andreas Fulda, profesor nadzwyczajny, Uniwersytet w Nottingham
Ian Bond, zastępca dyrektora, Centrum Reform Europejskich
James Sherr OBE, Międzynarodowe Centrum Studiów Obronnych, Tallin
Jonathan Berkshire Miller, dyrektor ds. zagranicznych, bezpieczeństwa narodowego i obrony narodowej, Instytut Macdonalda-Lauriera
Terry Virts, pułkownik USAF (w stanie spoczynku), były astronauta i dowódca ISS
Denver Riggelman, były członek Izby Reprezentantów USA i były oficer wywiadu Sił Powietrznych USA
Stewart McDonald, były poseł Glasgow South, były rzecznik SNP ds. obrony
Dr Jochen Kleinschmidt, Katedra Polityki Międzyn arodowej, Uniwersytet Techniczny w Dreźnie
Dr Emma Salisbury, starszy pracownik naukowy, Rada ds. Geostrategii
Ed Arnold, starszy pracownik naukowy ds. bezpieczeństwa europejskiego w Royal United Services Institute (RUSI)
Michael Weiss, dziennikarz śledczy i pisarz
Alex Finley (pseudonim), autor i CIA (w stanie spoczynku)
Ed Bogan, CIA (w stanie spoczynku)
Marc Polymeropoulos, CIA (w stanie spoczynku)
Dr Ruth Deyermond, King’s College London
Dr Balkan Devlen, dyrektor programu transatlantyckiego i starszy pracownik, Instytut Macdonalda-Lauriera
Dr Jan-Willem Roepert, podpułkownik (w stanie spoczynku) Bundeswehry i starszy pracownik naukowy, Inicjatywa Strategii Demokratycznej, Berlin
Dr Alexander Lanoszka, adiunkt na Uniwersytecie w Waterloo
Dr Benjamin L. Schmitt, starszy pracownik naukowy, Uniwersytet Pensylwanii; współpracownik Ukraińskiego Instytutu Badawczego na Uniwersytecie Harvarda
Dr Pierre Haroche, adiunkt ds. polityki europejskiej i międzynarodowej na Université Catholique de Lille
Dr Matthew Ford, profesor nadzwyczajny nauk wojennych, Szwedzki Uniwersytet Obrony, Sztokholm
Dan Kaszeta, członek Królewskiego Towarzystwa Historycznego
Dr Ian Garner, adiunkt, Instytut Pileckiego, Warszawa
Alun Davies MS, członek Senedd/Walijskiego Zgromadzenia Narodowego
Mick Antoniw MS, członek Senedd/Walijskiego Zgromadzenia Narodowego, były radca prawny Walii
Prof. Richard Whitman, profesor, Uniwersytet Kent, Canterbury
Richard Shimooka, starszy pracownik naukowy, Instytut Macdonalda-Lauriera, Kanada
Dr Andreas Umland, Sztokholmskie Centrum Studiów Wschodnioeuropejskich

Tekst ukazał się oryginalnie 19 listopada 2024 na stronie Bylinetimes.com